به خودمون بيايم.
چه انتظار عجيبي!
تو بين منتظران هم عزيز من چه غريبي!
چه بي خيال نشستيم نه كوششي نه وفايي!
فقط نشستيم و گفتيم خدا كند كه بيايي؟
خود امام زمان در مورد اوصاف و ويژگي ياران خويش مي فرمايند:آنها مرداني هستند كه دل هايشان همانند قطعه هاي آهن است.هرگز دچار شك و ترديد نمي شوند و در حق خدا از سنگ سخت تر هستند،اگر به كوهها حمله برند آنها را از جاي بر مي كنند. با پرچم هاي خود به هر شهري روي آورند آن شهر را تحت سيطره ي خود درمي آورند.بر فراز اسب ها چون عقاب چابك و چالاك اند،براي تبرك،زين اسب امام را مسح مي كنند و پروانه وار دور شمع وجودش مي گردند و خود را سپر جان امام قرار مي دهند.شب ها را به شب زنده داري مي پردارند و در سراسر شب نغمه هاي نماز و ذكر و عبادتشان چون صداي زنبور به گوش مي رسد،آنها زاهدان شب و شيران روزند و در برابر امام عزيزشان كاملا مطيع و تسليم هستند.
در برخي از روايات آمده است كه همه يا اكثر ياران امام جوان هستند و هركدام از آنها قدرت چهل مرد را دارد.آنها عاشق شهادت اند.
همچنين امام علي درباره ي كساني كه با امام (عج) پيمان مي بندند و بيعت مي كنند،مي فرمايند:امام با اين شرط با آنان بيعت مي كند كه در امانت خيانت نكنند، پاكدامن باشند،اهل دشنام و كلمات زشت نباشند،به ظلم و ستم خون ريزي نكنند، به خانه اي هجوم نبرند،كسي را به ناحق آزار ندهند،ساده زيست باشند و بر مركب هاي گران قيمت سوار نشوند،لباس هاي فاخر نپوشند،مسجدي را خراب نكنند،به يتيمان ستم نكنند،به دنبال شهوت راني نباشند،شراب ننوشند،به پيمان خود عمل كنند،ثروت و مال را احتكار نكنند...و در راه خدا به شايستگي جهاد نمايند.
خب به نظرتون ما چقدر موارد بالا رو رعايت مي كنيم ما كه دوست داريم از ياران امام زمان باشيم چقدر سعي مي كنيم اين اوصاف رو در خودمون پرورش بديم؟
هر پنج شنبه كه امام به پرونده هامون نگاه مي كنه چقدر ازمون راضيه؟
نكنه قلبشو به درد بياريم؟نكنه ازمون راضي نباشه؟
مي دونيد ما هممون ميگيم كه منتظر ظهور هستيم،ولي چقدر تونستيم شرايط ظهور رو محيا كنيم؟
نكنه امام تو اون تنهاييشون بگن:«هل من ناصر ينصرني؟»
وما نداشونو نشنويم.
به نظرم فقط صحبت كردن از ظهور كافي نيست بايد دست به كار بشيم.
ازتون مي خوام جواب سوالاتم رو در بخش نظرات بهم بدين.
پي نوشت:مخاطب اصلي اين متن خود من هستم.به بزرگواران جسارت نشه.