سلام ببخشيد مي خوام بدون مقدمه برم سر اصل مطلب. از همين اول كار مي خوام نوشتمو با سوال هايي كه دارم شروع كنم.«شرمنده»

تا بحال شده شب جمعه رو به شوق اينكه آقا فردا ظهوركنه سرتونو روي بالش بذاريد و صبح با شوق اينكه آقا ظهور كرده باشه بلند بشيد؟ و با عجله به طرف تلويزيون بريد و روشنش كنيد تا ببينيد نوشته (جاء المهدي) يا نه ؟ تا بحال چند بار طول هفته رو به عشق جمعه و اومدن آقا گذرونديد؟ تا بحال شده كه شب جمعه با اصرار به خدا بگيم كه خدايا فردا اين انتظار جانسوز رو تمومش كن؟اصلا انتظارمون جانسوز هست؟و اين آخرين جمعه ي بي يار باشه ؟ تا به حال دغدغه مون اومدن آقا بوده؟ راستش مي دونيد،فكر نكنم آقا از غير ما شيعه هاش از كس ديگه انتظار داشته باشه.تا به حال انتظاراتشو برآورده كرديم؟اصلا بي خيال انتظارات،تا به حال سعي كرديم كه ناراحتش نكنيم؟ سعي كرديم قلب آقا رو آزرده نكنيم؟ تا به حال شده مادر يا دوستتون از دستتون ناراحت بشه؟چقدر سعي كرديد از دلش دربياريد؟ تا به حال از صاحب الزمان دلجويي كرديم؟ چقدر اين دعاهاي فرج رو از ته ته دلمون خونديم ؟ چند بار اساسي از خدا اومدنشو خواستيم ؟ تا به حال با عمل خودمون اومدنشو در خواست كرديم؟ من كه هيچكدومشو انجام ندادم خوش به حال اونايي كه منتظر واقعي اند،واقعا خوشا به حالشون........ .

پي نوشت 1. عيد بزرگ مبعث رو به تمام منتظران صاحب الزمان تبريك ميگم.

پي نوشت 2.خوشحال ميشم جوابمو تو نظرات بديد.