نشانه ها و آثار درجه ي كامل انتظار

اول:شخص منتظر دائما محزون و غمگين است.

دوم:گريان بودن در انتظار آن حضرت؛چنانكه از حضرت امام صادق (ع) روايت شده است.

سوم:هميشه به ياد آن حضرت بودن و آني از ذكر و فكر او غافل نبودن.

چهارم:كناره گرفتن از اهل دنيا و ترك معاشرت مگر به قدر حاجت و ضرورت.

پنجم:در غالب اوقات و در شرايط اميدواري به اجابت،به آن جناب دعا كردن و طلب فرج و ظهورش را از حق تعالي نمودن.

ششم:ترغيب و تحريص نمودن مومنان به دعا و از آنان التماس نمودن.

هفتم:هر چه غايب بودن او طولاني تر شود،شوق شخص منتظر شديد تر و زياد تر گردد.

هشتم:در انتظار محبوب، صبر نمودن بر شدت ها و سختي ها و سبك شمردن سختي ها در كنار اين امر بزرگ.

نهم:همين كه شخص منتظر به كمال رسيد،از شدت ها و سختي هايي كه در انتظار،بر او وارد مي شود،لذت مي برد و به خاطر شوقي كه براي ديدار محبوب دارد، احساس سختي نمي كند:

لذت ديوانگي در سنگ طفلان خوردن است

حيف از آن اوقات مجنون كه در هامون گذشت

دهم: چون انتظار و مقام محبت شديد شد،خواب و خورا ك شخص كم مي شود، بلكه كار به جايي مي رسد كه به هيچ يك از اين مسائل توجه نمي كند و از خود بي خود مي شود،چنانكه اين حال از براي ائمه در حال نماز اتفاق مي افتاد.

يازدهم:چون انتظار كامل شد،شخص از هيچ چيزي در دنيا لذت نمي برد،بلكه لذت او فقط در ذكر محبوب و معشوقي كه دارد منحصر است.

دوازدهم:مهيا بودن براي ورود محبوب كه به چند چيز حاصل مي شود:

1-عزم حقيقي بر ياري و پيروي آن جناب.

2-آراستن خود به صفات نيكو و پيراستن خود از صفات زشت:

آيينه شو جمال پري طلعتان طلب جارو بكن تو خانه و پس ميهمان طلب

3-مواظبت در اعمال و عبادات واجب و مستحب و ترك حرام و مكروهات شرعي.

4-مهيا نمودن اسلحه.

5-مرابطه.

6-مواظبت در خواندن دعاي عهدنامه ي كوچك و بزرگ.